5 سبک محبوب در عکاسی

• قیمت چاپ عکس
• قیمت چاپ تخته شاسی
• قیمت تخته شاسی خام
• قیمت آلبوم دیجیتال
• محاسبه آنلاین قیمت
• چاپ آنلاین عکس
• چاپ عکس روی شاسی
• چاپ آلبوم دیجیتال
• چاپ آلبوم عروسی
• چاپ فتوبوک
• سایز چاپ عکس
• انواع کاغذ چاپ عکس
• انواع ضخامت تخته شاسی
• فروش عمده تخته شاسی
• نمونه پروژه های انجام شده
• راهنمای ثبت سفارش

امروز در لابراتوار سهند قصد داریم شما را با 5 سبک محبوب عکاسی در دنیا آشنا کنیم تا اگر در عکاسی تازه کار هستید یکی از این سبک ها را برگزینید.

عکاسی خیابانی

این سبک از عکاسی باید با دید مستند گونه با سوژه های روز مره گرفته باشد زیرا بدنه اصلی سبک عکاسی خیابانی مردمی و روزمرگی این سبک است.
باید این موضوع را فراموش نکنید که توجه این سبک عکاسی باید به شهر و مردم باشد و به گونه ای شرح حال آنها باشد نه آنکه الزاما خبری از آن ها را پوشش دهد.
 

عکاسی خبری

عکاسی خبری گونه ای از عکاسی است که به ثبت وقایع می پردازد و نباید هیچگونه داستانی را دنبال کند یا اغراقی در آن باشد همانگونه که از اسم این نوع عکاسی معلوم است باید شرح خبر را به مخاطب برساند حال یا به صورت تک عکس باشد یا مجموعه ای از عکس ها.
معمولا در این سبک عکاسی عکس ها ادیت نمیشود و هیچ گونه اغراقی در آن ها نیست و سوژه به شکل واقعی در دید مخاطب ظاهر می شود. چرا که عکاسان این سبک به این معتقدند که هر گونه ادیت یا تغییر در این عکس ها روح مستند گونه آن ها را خراب کرده و دیگر اصل مطلب را به مخاطب نمی رسانند.
عکاسی ورزشی نوعی عکاسی خبری و همچنین عکاسی خبری خود زیر شاخه ای از عکاسی مستند یا عکاسی صریح به شمار می‌رود.
 

عکاسی از منظره

عکاسی از پدیده های طبیعت مثل حیوانات درختان حشرات کوه ها و جنگل ها جزو عکاسی سبک منظره محسوب می شود. به دلیل اینکه انسان در این تصاویر وجود ندارد البته اثرات انسان بر طبیعت در این نوع عکاسی اشکالی ندارد و فقط خود انسان نباید در این عکس ها حضور داشته باشد.
عکس های منظره معمولا با لنزهای واید عکاسی می‌شوند و می‌توانند تصویر طبیعت یا مناظر شهری در شب، و یا هر منظره باز دیگری باشد.

 

عکاسی حیات وحش

عکاسی حیات وحش با عکاسی منظره متفاوت است و نباید آن دو را در یک دسته قرار داد. در عکاسی حیات وحش توجه عکاس به حیوانات و طبیعت اطراف آن هاست.

عکاسی از حیات وحش علاوه بر صبر زیاد عکاس، نیازمند فردی است که به زندگی در طبیعت علاقه داشته و با خصوصیات حیوانات محل موردنظر آشنایی دارد. ابزار مورد استفاده اکثر این عکاسان سه پایه و لنز واید است.

شاید بتوان گفت عکاسی حیات وحش از علم وارد هنر شد. زمانی که زیست شناسان و فعالان محیط زیست تصمیم گرفتند گونه‌های جانوری مختلف یا در حال انقراض را ثبت کنند.

عکاسی طبیعت یا حیات وحش باید بدون نشان دادن حضور انسان و یا تاثیراتی که بر طبیعت گذاشته اند باشد. به این ترتیب حضور سیم برق، اتومبیل، رد لاستیک و به طور خلاصه هرچیزی که بکر بودن محیط را دست‌خوش تغییر کند عکس را از این سبک عکاسی خارج می‌کند.
 

عکاسی پرتره

عکاسی پرتره به معنای عکاسی از چهره انسان است. شاید در ابتدا این تصور به ذهن برسد که تفاوتی با عکس های معمولی که برای کارت‌های شناسایی گرفته می‌شود ندارند، اما این‌طور نیست.
عکاس پرتره یا چهره نگار ، باید باعث برجستگی خصوصیات، خلق و‌خو و یا ویژگی‌های خاص یک فرد شود، که این کار را با تغییر فرم های نورپردازی انجام می‌دهد. عکاس پرتره بیش از آن که به چهره فرد توجه کند، باید به آن‌چه که می‌خواهد از چهره فرد به مخاطب نشان دهد فکر کند. به این ترتیب در برخورد با عکس های پرتره معمولا احساس خاصی به مخاطب منتقل می‌شود که همان خواسته عکاس است. ” یوسف کارش ” عکاس معروف از این شیوه در چهره نگاری خود استفاده می‌کند.
سلفی های امروزه هم نوعی عکس پرتره به شمار می‌روند، در واقع سلف پرتره هستند. اولین سلف پرتره به نام رابرت کرنلیوس سی ساله، شیمیدان و عکاس خودشیفته ثبت شده است. او پنج دقیقه جلوی دوربین خود نشست و پشت عکس خود یادداشتی با این عنوان نوشت: ” روشن ترین عکسی که گرفته شده است. “
به دلیل مخالفت های کلیسا با عکاسی از انسان و چهره ها، عکاسان به عکاسی از افراد مشهوری چون آبراهام لینکلن و چارلز دیکنز پرداختند. عوام در سال های ابتدایی معتقد بودند با عکاسی از چهره شان بخشی از روحشان را در صفحه های فلزی عکس جا می‌گذارند و به همین دلیل از عکاسی گریزان بودند.
رفته رفته مردم به خاصیت آرشیوی عکس ها توجه کردند و به این ترتیب برای ثبت تصویر کسانی که دوستشان داشتند یا از دست داده بودند به عکاسان مراجعه می‌کردند.
به دلیل عدم پیشرفت عکاسی زمان نوردهی بسیار بالا بود و سوژه در استودیو زیر لامپ های بزرگ برای چندین ساعت باید بی حرکت می ماند تا تصویرش ثبت شود. در آن زمان حرکات چشم سوژه به دلیل زمان نوردهی بالا ثبت نمی‌شد و قاب چشم بدون مردمک و سفید می ماند. عکاسان برای تصحیح این مشکل به نقاشانی که با رونق عکاسی بی کار شده بودند روی آورند و تصحیح عکس ها را به آن ها می‌سپردند. به این ترتیب اولین روتوش ها در همان سال‌ها انجام شد.